17 lutego 2005 roku Sejm, przy jedynie sześciu głosach wstrzymujących przyjął ustawę o informatyzacji podmiotów realizujących zadania publiczne zwaną powszechnie ustawą o informatyzacji. Był to pierwszy akt prawny legitymizujący systemy i standardy, a także określający zadania ministra właściwego do spraw informatyzacji oraz jego narzędzia i organa pomocnicze jak np. wymagania w zakresie interoperacyjności systemów informatycznych, Plan Informatyzacji Państwa czy Rada Informatyzacji. Ustawa była pochodną wcześniejszych apeli i działań środowiska teleinformatycznego prowadzących m.in. do ustanowienia w 2002 roku działu „informatyzacja” administracji publicznej i powierzenie odpowiedzialności nad nim Ministrowi Nauki i Informatyzacji, w tamtym czasie był nim prof. Michał Kleiber. Prace nad samą ustawą koordynował wiceminister Włodzimierz Marciński.

Ważnym krokiem w polityce informatyzacji państwa było powołanie w 2007 roku Komitetu Rady Ministrów do spraw Informatyzacji i Łączności, przemianowanego w 2012 roku na Komitet ds. Cyfryzacji.

Dział Informatyzacja był następnie przekazywany kolejno pod nadzór Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji (lata 2005 – 2011), Ministra Administracji i Cyfryzacji (lata 2011 – 2015) oraz Ministra Cyfryzacji (w 2015 roku utworzono ministerstwo zajmujące się już wyłącznie cyfryzacją).

wykorzystana grafika
źródło: materiały własne